Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα detachment. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα detachment. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 12 Αυγούστου 2013

Detachment (2011)

Σκηνοθεσία: Tony Kaye
Σενάριο: Carl Lund
Πρωταγωνιστούν:  Adrien Brody, Marcia Gay Harden, Christina Hendricks, James Caan, Lucy Liu, Blythe Danner, Sami Gayle
Παραγωγή: ΗΠΑ
Διάρκεια: 97’

Το παρελθόν συγχέεται απότομα με το παρόν, οι μνήμες ενός τραύματος επανέρχονται επάνω στη συνείδηση και επιτρέπουν τη λύπη να επεκτείνεται με ταχύτητα αρρώστιας στην πραγματικότητα.

Το μότο «η ζωή είναι δύσκολη» αποτελεί ένα από τα διδάγματα της ταινίας. Είναι περίπλοκη, θλιμμένη, τραχιά και μοναχική. Όλοι μας γευόμαστε τη μελαγχολία και τον πόνο, όλοι μας προσπαθούμε να τον αποβάλλουμε με κάθε τρόπο, ενώ πολλοί από εμάς το αγκαλιάζουμε και συνεχίζουμε με αργά και σταθερά βήματα στη ζωή.

Δεν είναι όμως όλοι έτσι. Κάποια συναισθήματα γεμίζουν το μυαλό, ασφυκτιούν τις μέρες και τις νύχτες, αναγουλιάζουν τη γαλήνη. Και οι άνθρωποι αυτοί, οι πιο ευαίσθητοι μα και γενναίοι παίρνουν τις λάθος αποφάσεις – σωστές την κρίσιμη στιγμή της απόγνωσης.

Ο φόβος της αποτυχίας, η εποχή της ψεύτικης ευτυχίας, η αδιαφορία, το άψυχο σεξ, το αβέβαιο μέλλον είναι λίγα από αυτά που στοιχειώνουν τις σύγχρονες ζωές μας, αποπροσανατολίζοντάς μας, με αποτέλεσμα να χάνουμε την αληθινή ουσία.

Μέσα από δύσκολες εικόνες, λόγια βγαλμένα από σελίδες ποιητικές, σκέψεις σκορπισμένες σε μία άδεια αίθουσα, η ταινία αποζητά να προσδιορίσει την σημερινή ψυχοσύνθεση των περισσότερων ανθρώπων και να καταστήσει μία ελεγεία ως προς την αδιαφορία στη ζωή, συγκεκριμένα του κεντρικού ήρωα, η οποία όμως εκδηλώνεται σε όλους τους χαρακτήρες –πρωταγωνιστές.

Όλα όσα γίνονται στα σχολεία όπου δουλεύει ο Henry δεν τον αγγίζουν, περνούν απαρατήρητα, άοσμες και άγευστες καταστάσεις για το κουρασμένο του μυαλό. Και όμως όσο και αν προσπαθεί να αποσπαστεί από την πραγματικότητα που τον περιβάλει, δεν μπορεί να αγνοήσει τη δυστυχία των γύρω του που πηγάζει μέσα από την δική του μελαγχολική οπτική.

Ναι, ίσως όλη αυτή η δυστυχία εάν ερμηνευόταν μέσα από τα μάτια ενός άλλου, πιο αισιόδοξου ατόμου, να τη βλέπαμε και εμείς διαφορετική, πιο ελπιδοφόρα. Τα πλάνα και οι αφηρημένες σκηνές σου δίνουν την εντύπωση ότι προέρχονται μέσα από τα μάτια του Henry, ο οποίος έχει ήδη τα δικά του φαντάσματα να αντιμετωπίσει.

Έχοντας τον άρρωστο παππού του σε ένα γηροκομείο είναι ιδιαίτερα αποξενωμένος από τον ίδιο και την κατάστασή του, κάτι που έχει τις ρίζες του στο τραυματικό του παρελθόν και τη μορφή της μητέρας του.

Ένα βράδυ θα γνωρίσει τυχαία ένα κορίτσι που έχει χάσει το δρόμο του και θα αποφασίσει ασυνείδητα να της προσφέρει λίγο χρόνο από τη δική του ζωή. Η μικρή μένει στους δρόμους, εκδίδοντας τον εαυτό της, μπλέκοντας σε σχέσεις αυτοκαταστροφικές. Ο Henry  της προσφέρει λίγη από την προσοχή που αποζητά, κάνοντας την ασυνείδητα να τον ερωτευτεί.

Η ζωή του Henry όμως είναι κατά βάση η δουλειά του. Ως ένας από τους καλύτερους αντικαταστάτες καθηγητές, έχει μάθει να επισκέπτεται σχολεία για ελάχιστο χρόνο (το πολύ ένα μήνα) προκειμένου να διατηρήσει την τάξη και τη διδασκαλία σε ένα σεβαστό επίπεδο, μέχρι να επιστρέψει ο μόνιμος καθηγητής. Η δουλειά του έχει μάθει να αποστασιοποιείται από οτιδήποτε περιλαμβάνει στοιχειώδη συναισθηματική εμπλοκή, καθιστώντας τον καλύτερο στον τομέα του.

Η τακτική αυτή ακολουθείται από τον Henry και στην προσωπική του ζωή, κάτι που είναι φανερό από την απουσία οποιασδήποτε διαπροσωπικής σχέσης εκτός σχολείου. Το πριν και το γιατί ξεδιπλώνονται σταδιακά, φανερώνοντας μία ταλαιπωρημένη ψυχή, ιδιαίτερα ευαίσθητη και δημιουργική που βαθιά μέσα της αποζητά αυτό το κάτι που θα καταφέρει να προσφέρει στιγμές ισχνής ευτυχίας στις ασφυκτικές του μέρες.

Η νέα του προσωρινή θέση σε ένα από τα πιο «δύσκολα» σχολεία θα ξετρυπώσει τα κρυμμένα συναισθήματα του Henry με τον ίδιο να παλεύει προκειμένου να μην δεθεί. Όμως τα άτομα που γνωρίζει των ωθούν στην κατεύθυνση της αυτό – συνειδητοποίησης. Οι λέξεις και οι πράξεις του μαρτυρούν μία σταδιακή αποσυμπίεση του χαρακτήρα του. Τη διαδρομή από το απόλυτο αδιάφορο προσωπείο που έχει χτίσει απέναντι προς τα πάντα, προς την βήμα προς βήμα διάλυσή αυτού και την συναισθηματική του κατάρρευση. 

Είναι δύσκολη και θλιμμένη η ταινία του Tony Kaye που προκαλεί συναισθήματα πόνου. Σαν να ξεθάβει με ευκολία όλα εκείνα τα τραύματα που κουβαλάμε όλοι μας, όλα εκείνα τα μυστικά που μας τρώνε, όλες τις ιστορίες που έχουν δημιουργήσει τον σημερινό μας εαυτό.

Μέσα στο βαρύ της κλίμα και την μοναξιά των χαρακτήρων είτε είναι μαθητές αδιάφοροι και ευαίσθητοι είτε καθηγητές αντιμέτωποι με καθημερινές ψυχικές προκλήσεις, η ιστορία ξετυλίγει κουβάρια αναμνήσεων, συναισθημάτων και πράξεων που όσο εύκολα τα κατατάσσεις και τα αποκωδικοποιείς, τόσο δύσκολα τα αντιμετωπίζεις.


Η αχτίδα ελπίδας που αναμένεις ίσως και να μην έρθει ποτέ, όμως η στιγμιαία ευτυχία μπορεί και να αλλάξει την κοσμοθεωρία σου. Μέσα από το καταθλιπτικό της καβούκι η ταινία ερμηνεύει την ίδια τη ζωή και τις δυσκολίες της. Γιατί μέσα από τη δυστυχία έχει νόημα η αληθινή ευτυχία