Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ερμηνείες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ερμηνείες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

#blogoscars: Best Actress


10. Kara Hayward - Moonrise Kingdom
9. Helen Mirren, Hitchcock
8. Lea Seydoux, Sister
7. Naomi Watts, The Impossible
6. Jennifer Lawrence, Silver Linings Playbook
5. Quvenzhané Wallis, Beasts of the Southern Wild
4. Marion Cotillard, Rust and Bone
3. Emanuelle Riva, Amour
2. Monica Bellucci, Rhino Season
1. Suzanne Clément, Laurence Anyways

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

#blogoscars: Best Actor


Δύσκολη κατηγορία, αλλά πρέπει κάποιος να νικήσει. 

10. Tom Holland |The Impossible

9. Mohamed Fellag |Monsieur Lazhar

8. Daniel Craig |Skyfall

7. Jamie Foxx |Django Unchained

6. Bradley Cooper |Silver Linings Playbook

5. Daniel Day – Lewis |Lincoln

4. Christopher Waltz |Django Unchained

3. Melvil Poupaud |Laurence Anyways

2. Denis Lavant |Holy Motors

1. Hugh Jackman |Les Miserables

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

#blogoscars: Supporting Female


#αυτά τα μάτια τα κλαμένα είναι και σαστισμένα

"μη σαστίζεις και μην κλαις, 
αφού όλα για το Όσκαρ μου τα λες"

10. Anne Hathaway |Les Miserables


9. Scarlett Johansson |The Avengers

8. Emma Watson |The Perks of Being a Wallflower

7. Tilda Swinton |Moonrise Kingdom

6. Gillian Anderson |Sister

5. Edith Scob |Holy Motors

4. Helena Bonham Carter |Les Miserables

3. Anne Hathaway |The Dark Knight Rises


2. Maribel Verdu |Blancanieves

1. Kylie Minogue |Holy Motors


Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

#blogoscars: Best Supporting Male



1. Sacha Baron Cohen, Les miserables

2. Leonardo DiCaprio, Django Unchained

3. Alan Arkin, Argo

4. Ian McKellen, The Hobbit: An Unexpected Journey

5. Robert De Niro, Being Flynn

6. Samuel L. Jackson, Django Unchained

7. Michael Fassbender, Prometheus


8. Paul Giamatti, Cosmopolis

9. Ezra Miller, The Perks of Being a Wallflower

10. Tom Hardy, The Dark Knight Rises



Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Amour (2012)


Σκηνοθεσία: Michael Haneke
Σενάριο: Michael Haneke
Παίζουν: Jean-Louis Trintignant, Emmanuelle Riva, Isabelle Huppert

Η ταινία που κέρδισε το μεγάλο βραβείο στις Κάννες το 2012, το Palme d'Or, είναι αδιαμφισβήτητα από εκείνες τις ταινίες που δεν ξεχνάς εύκολα. Όχι γιατί πραγματεύεται κάτι τόσο περίεργο ή κάτι που σε εκστασιάζει, αλλά επειδή αυτό που πραγματεύεται δεν το έχεις ξαναδεί με αυτόν τον τρόπο.

Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι του Παρισιού, ο Georges και η Anne, έχουν ζήσει μία γεμάτη ζωή ως καθηγητές μουσικής. Έχουν μία κόρη, η οποία ζει στο εξωτερικό μαζί με την οικογένειά της. Όταν η Anne πάθει το πρώτο της εγκεφαλικό, η σχέση του ζευγαριού θα κλονιστεί.

Ο Haneke μετά την επιτυχία της «Λευκής Κορδέλας» (2009), επανέρχεται με μία διαφορετική ιστορία, με την ίδια ωμότητα και καθαρότητα, για να δηλώσει τις θέσεις του για την αγάπη και το θάνατο, όπως αυτός τα ερμηνεύει μέσα από την μοναδική οπτική της κάμεράς του.

Το ηλικιωμένο ζευγάρι διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του. Έχει αγαπηθεί και έχει περάσει πολλά. Μία ήρεμη ζωή γεμάτη μουσική θα κλονιστεί από την ‘αρρώστια’ των γηρατειών. Η σταδιακή αποσύνθεση του σώματος και της ψυχής καταγράφεται με μία γοητευτική ψυχρότητα, με έναν τρόπο που δεν έχει ξαναειπωθεί στο σινεμά.

Ο Georges κάνει ό, τι μπορεί για να βοηθήσει την άρρωστη πλέον Anne. Μόνος και περήφανος, παρακολουθεί μέρα με τη μέρα τη γυναίκα που αγάπησε να καταρρέει. Η απίστευτη ηρεμία της ιδιοσυγκρασίας του αποδεικνύει από τη μία την αποδοχή της κατάστασης, και από την άλλη τη φλεγόμενη επιθυμία του να επιβεβαιώσει την αγάπη του για τη γυναίκα του. Δύσκολα αντιμετωπίζεις μία τέτοια κατάσταση. Δύσκολα βγαίνεις ο ίδιος μέσα από αυτήν.

Η συγκλονιστική ερμηνεία της γηραιότερης γυναίκας που προτάθηκε ποτέ για το Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου στην ιστορία της Αμερικανικής Ακαδημίας, αυτή της Emmanuelle Riva, οδηγεί τη μαγική ωμότητα της κάμερας του Αυστριακού Haneke στο υψηλό επίπεδο του απτού ρεαλισμού, αυτού που ο ίδιος δημιούργησε μέσα από τις ταινίες του.

Η ιστορία προκαλεί τους πιο κρυφούς σου φόβους να βγουν στην επιφάνεια και να τους αντιμετωπίσεις κατάματα. Αρρώστια, γηρατειά, θάνατος και η αγάπη μεταμορφωμένη μέσα από το Χρόνο και τον Έρωτα.

Συμβολισμοί παντού, έτοιμοι για σένα και το δικό σου υποσυνείδητο να τους ανακαλύψεις και να τους ερμηνεύσεις. Σταθερά πλάνα καθημερινότητας ενός ηλικιωμένου ζευγαριού που τους χωρίζει ο θάνατος ή μήπως τους ενώνει ξανά;

Ο Haneke δεν κάνει χάρες σε κανέναν, η ευκολία δεν ήταν ποτέ σύμμαχός του. Δε θα σου εξηγήσει αυτά που ποθείς να μάθεις και σίγουρα δε θα σου επιστρέψει να συγκινηθείς ασκόπως. Θα σε ωθήσει στο να κοιτάξεις κατάματα τον εαυτό σου και τι είναι για σένα τα μοτίβα που πραγματεύεται, όπως ο θάνατος, το γήρας, η αρρώστια, η αγάπη και η κοινή ζωή.

Για πολλούς ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος τους φόβος, όπως και η κατηφόρα του μυαλού και του σώματος από τη φυσική αγριότητα του γήρατος. Για άλλους είναι απλά μέρος της ζωής μας. Βλέποντας το “Amour” θα συνειδητοποιήσεις, πως μόνο μέσα από την αποδοχή και την κατανόηση του θανάτου μπορείς να καταλάβεις το νόημα της αληθινής Αγάπης

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Les Misérables (2012)


Σκηνοθεσία: Tom Hooper
Σενάριο: William Nicholson, Herbert Kretzmer, Claude-Michel Schönberg, Alain Boublil
Παίζουν: Hugh Jackman, Russell Crowe, Anne Hathaway, Amanda Seyfried, Sacha Baron Cohen, Helena Bonham Carter, Eddie Redmayne, Samantha Barks

Οι Άθλιοι του Victor Hugo, από τα πιο διάσημα βιβλία του 19ου αιώνα, απεικονίζει από τη μία την αποτυχημένη επανάσταση του Ιούλη του 1832, όταν οι δημοκρατικοί αντιστάθηκαν έναντι στη μοναρχία και τις αδικίες που επέβαλλε, και από την άλλη ακολουθεί τη ζωή ενός πρώην κατάδικου, του Jean Valjean και της πορείας της ζωή του. Το βιβλίο που διηγείται την ιστορία της Γαλλίας και την αρχιτεκτονική του Παρισιού, εμβαθύνει στη φύση του νόμου και της τάξης, της επανάστασης, της πολιτικής, της ηθικής και της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης και κυρίως της αγάπης.

Βασισμένο στο θεατρικό μιούζικαλ των Claude-Michel Schönberg και Alain Boublil, η ταινία μιλά για τις ‘άθλιες’ ζωές ανθρώπων του Παρισιού του 19ου αιώνα και τις αδικίες που υπέστησαν. Χαρακτήρες εμποτισμένοι με πίκρα και πόνο για μια ζωή που δεν προσέφερε τίποτα στους ίδιους και τους αγαπημένους τους. Σε μία κοινωνία που εθελοτυφλούσε για τη φτώχεια, την πείνα, την αρρώστια του σώματος και της ψυχής.

Ο αρχικός γρήγορος ρυθμός δίνει τη σκυτάλη στον μουσικό διάλογο, ή μάλλον μονόλογο, αφού οι περισσότερες σκηνές είναι δραματικές πράξεις εξομολόγησης και ευκαιρία σε κάθε πρωταγωνιστή να αναδείξει το μουσικό και υποκριτικό του ταλέντο.

Γεμάτο από κοντινά πλάνα, απότομα cuts αλλά και σκηνές γεμάτες συναίσθημα και πόνο, το μιούζικαλ που σπάει το φράγμα του διαλόγου σε ταινία, είναι όπως και το βιβλίο: βρώμικο, αληθινό, ρομαντικό, άγριο και πολιτικοποιημένο. Η ηθική είναι το κύριο θέμα της, η δικαιοσύνη φυσικό επακόλουθο και η αδικία αιώνια πληγή.

Από την Fantine και την άσχημη ζωή της, στην κόρη της Cosette και την αγάπη που της έφερε η ζωή, έως την ταλαιπωρημένη – κυνηγημένη φιγούρα του Jean Valjean, και την ανένδοτη συμπεριφορά του Javert, οι ζωές όλων συνδέονται από αποφάσεις και επιλογές, από την ίδια τη ζωή.

Τα χαμένα όνειρα, οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, η φτώχεια, η εξαθλίωση και η πείνα, η αδικία και η αθλιότητα, είναι όλα αποτυπωμένα σε κάθε νότα μουσικής. Η πολιτική χροιά της ιστορίας είναι εκεί δίπλα στις ιστορίες αγάπης και μίσους, άγρυπνος παρατηρητής έτοιμος για δράση.

Μέσα στους μονόλογους των ηθοποιών, όπου όλα τους τα συναισθήματα εξωτερικεύονται μέσω της καταπληκτικής μουσικής των δημιουργών του μιούζικαλ, η ροή ακολουθεί μία άλλη διαδρομή πιο αργή, πιο μελετημένη, πιο μουσικοποιημένη, μέσα σε μία σχεδόν διαμελισμένη αφήγηση.

Η αλήθεια είναι ότι ο μέσος θεατής θα κουραστεί από τη διάρκεια της ταινίας και όσοι έχουν ήδη ενδοιασμούς, καλύτερο είναι να μην προσπαθήσουν καν. Αυτοί όμως που είναι συνηθισμένοι στη μύηση της μουσικής, ξέρουν πως κάθε τόνος και νότα μιλούν διαφορετικά και έχουν ποικίλα ερεθίσματα.

Οι 8 υποψηφιότητες Όσκαρ που έχει λάβει φέτος η ταινία «Les Misérables» και τα πόσα άλλα βραβεία, κυρίως ερμηνευτικά, αποδεικνύουν έστω και στο ελάχιστο πως ο τολμών, αν δε νικά, τουλάχιστον αναγνωρίζεται.

Η ερμηνείες των πρωταγωνιστών η αλήθεια είναι πως είναι μία και μία. Με την ερμηνεία, που με εξέπληξε θετικά – αν και πάντα ήξερα ότι κρύβει τόνους ταλέντου – αυτή του Hugh Jackman, όπου όλα τα συναισθήματα και οι πίκρες στη ζωή του Jean Valjean αντικατοπτρίζονται τόσο εκστατικά, τόσο σπαραχτικά, που το μόνο που μένει είναι η φιγούρα του Jackman αποστεωμένη από κάθε είδους μορφή.

Και φυσικά η σίγουρη φετινή νικήτρια Anne Hathaway, η οποία – όση λάσπη και αν έφαγε όλα αυτά τα χρόνια – αποδεικνύει περίτρανα πως με δουλειά και επιμονή, καταφέρνεις να καταξιωθείς και να αναγνωριστείς. Από τις πιο διασκεδαστικές στιγμές της ταινίας, αδιαμφισβήτητα το ντουέτο Carter – Cohen, αποδεικνύοντας το υποκριτικό και μουσικό τους ταλέντο.

Είναι γεγονός πως ο Tom Hooper κατάφερε να μεταφέρει την ατμόσφαιρα της εποχής και την αθλιότητα των ανθρώπων σε αυτή. Για το αν το έκανε με επιτυχία ή όχι, μένει στον κάθε θεατή να αποφασίσει.