Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα έρωτας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα έρωτας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Anna Karenina (2012)


Σκηνοθεσία: Joe Wright
Σενάριο: Tom Stoppard, Leo Tolstoy (novel)
Παίζουν:  Matthew Macfadyen, Aaron Taylor-Johnson, Keira Knightley, Jude Law, Kelly Macdonald, Domhnall Gleeson, Alicia Vikander
Παραγωγή: Αγγλία
Διάρκεια: 129’

Η αφορμή αυτής της κριτικής ήταν η πρόσφατη παρακολούθηση από την αφεντιά μου, μία εκ των κλασσικότερων ταινιών του παλιού Χόλυγουντ, την Anna Karenina με πρωταγωνίστρια την αείμνηστη θεότητα, ονόματι Greta Garbo. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ μου δεν στρώθηκα να διαβάσω το βιβλίο του Τολστόι (ήταν και μεγάλο από όσο θυμάμαι), είχα όμως επίγνωση της ιστορίας της τραγικής αυτής μορφής της παγκόσμιας κλασσικής λογοτεχνίας.

Θα την πω την αμαρτία μου, η ταινία εκείνη η παλιά, με εξαίρεση την παρουσία της Garbo να κάνει τη διαφορά, μου πέρασε κάπως άχαρα στο μυαλό. Ήταν λειψή, κενή, πολύ ρομαντική, χωρίς εκείνη την τραγικότητα που αποζητούσε εξαρχής η καρδιά. Σαν η ιστορία να ειπώθηκε και να μην γράφτηκε πουθενά, να μην κατάφερε να εντυπωθεί σε κανενός την ψυχή.

Όπως μου είπε πρόσφατα ένας φίλος: «κάθε έργο στην εποχή του είναι αυτό που είναι και μετά γίνεται κάτι άλλο» και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Την εποχή που έγινε η ταινία αυτή, η βιομηχανία του κινηματογράφου πρέσβευε άλλα πράγματα από ότι η σημερινή, υπήρχαν άλλες κοινωνικές καταβολές, άλλες ηθικές και πάει λέγοντας.

Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολούθησα την πιο πρόσφατη εκδοχή του φημισμένου αυτού βιβλίου, με πρωταγωνιστές τους Aaron Taylor-Johnson (πόσο εκνευριστικά όμορφος αυτό το “Nowhere Boy” πια), Keira Knightley και Jude Law. Ήμουν αρκετά διστακτική από την αρχή, αποζητούσα όμως κάτι παραπάνω από αυτήν την ιστορία στο σινεμά. Και νομίζω το βρήκα.

Το 1874, στην αυτοκρατορική Ρωσία, η αριστοκρατική Anna Karenina, παντρεμένη με τον Alexei Karenin και μητέρα ενός αγοριού, ταξιδεύει από την Αγία Πετρούπολη στη Μόσχα για να σώσει το γάμο του αδελφού της, του πρίγκιπα Oblonsky, ο οποίος ήταν γνωστός για τις εξωσυζυγικές του σχέσεις και ιδίως αυτή με την γκουβερνάντα του.

Η Anna θα συναντήσει τον αξιωματικό ιππικού, Count Vronsky στο σταθμό του τρένου, όπου με μία μονάχα ματιά θα αντιληφθούν και οι δύο την απροσδιόριστη έλξη μεταξύ τους. Σύντομα μαθαίνει ότι ο Vronsky είναι προγραμματισμένος να παντρευτεί την Kitty, μικρότερη αδελφή της κουνιάδας της, Dolly.

Η Anna, γνωστή για την διπλωματία της, επιλύει με συνοπτικές διαδικασίες, την υπόθεση απιστίας του αδελφού της, με την Kitty να επιμένει να παρευρεθεί στο γκαλά, ειδικά αφιερωμένο για την ίδια και τον επικείμενο γάμο της. Ωστόσο, η Anna Karenina και ο Vronsky δεν θα μπορέσουν να αντισταθούν ο ένας τον άλλο, και θα χορέψουν παθιασμένα στο γκαλά, προκαλώντας την προσοχή της συντηρητικής τότε κοινωνίας. Σύντομα αυτή η έλξη θα εξελιχθεί σε μια παθιασμένη ερωτική σχέση που θα οδηγήσει την Anna Karenina να συναντήσει το τραγικό της πεπρωμένο.

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ταινίας αυτής, που επιβάλλεται να σημειωθεί εξαρχής, είναι η χρήση των θεατρικών σκηνικών, και συγκεκριμένα μίας θεατρικής αίθουσας, η οποία χρησιμοποιείται ως κύριος τομέας δράσης και μετάβασης για τις περισσότερες σκηνές.

Ναι ξέρω ακούγεται περίεργο, όμως στην πράξη, αυτή η μετάβαση από σκηνή σε σκηνή με τη βοήθεια ενός θεάτρου, αποσκοπεί κατά κάποιον τρόπο στην περαιτέρω δραματοποίηση των γεγονότων (θέατρο = χώρος εξέλιξης μίας τραγωδίας, ενός δράματος), κάνει τη δράση πιο οικεία, πιο ρεαλιστική.

Το βιβλίο θεωρείται το αποκορύφωμα της ρεαλιστικής και μοντέρνας γραφής στη λογοτεχνία, έγινε ευρέως γνωστό και μεταφέρθηκε ουκ ολίγες φορές στη μεγάλη οθόνη. Κατάφερε να θέσει πολλά ζητήματα επί τάπητος και να θίξει την υποκρισία, τον έρωτα, το πάθος, τη ζήλεια, την κοινωνική συμπεριφορά, την πίστη και την απιστία, καθώς και τη θέση της γυναίκας στην τότε εποχή.

Στην πρόσφατη μεταφορά του σκηνοθέτη Joe Wright (Pride & Prejudice 2005, Atonement, 2007 και Hanna, 2011) τα περισσότερα από αυτά τα ζητήματα θίγονται πετυχημένα, με κυρίαρχα φυσικά, το τραγικό πάθος και το κόστος των προσωπικών επιλογών της Anna Karenina.

Η ίδια είναι μία κομψή και ευγενική γυναικεία μορφή. Πιστή στον άντρα και τις αξίες της τότε ρωσικής κοινωνίας, ήταν ιδιαίτερα αγαπητή και θεωρούνταν όμορφη και εκλεκτή παρουσία. Αγαπούσε πάρα πολύ το γιο της, βάζοντας για πολλά χρόνια τα δικά της ‘θέλω’ στην άκρη. Η συνάντησή της με τον νεαρό Vronsky, θα αναστατώσει την ίδια και τα πιστεύω της, κάνοντάς την έρμαιο ενός τραγικού πάθους.

Η ουσία της προσωπικότητας της Anna Karenina, έγκειται στο γεγονός πως υποστήριξε τις προσωπικές της επιλογές μέχρι τέλους και αποδέχθηκε το βάρος αυτών και το αντίκτυπό τους. Για μία στιγμή αψήφησε την δική της ‘ηρεμία’, θυσίασε την οικογένεια και την γαλήνη της, για να ζήσει έστω λίγες στιγμές αληθινής ευτυχίας, κάτι που όμως η ίδια της η ανασφάλεια και το τέρας της ζήλειας, της τα πήραν τόσο απότομα όσο της τα έδωσαν.

Τολμηρή με τον αέρα μιας αληθινής γυναικείας προσωπικότητας (όπως ερμηνεύεται σήμερα), η τραγική ιστορία της Anna Karenina που αθέτησε το γάμο της, ‘πρόσβαλε’ την τότε συντηρητική κοινωνία και ακολούθησε την καρδιά της, αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο φιλμ του Joe Wright, του οποίου η σκηνοθεσία επέτρεψε στους ίδιους τους χαρακτήρες να πουν την ιστορία τους από την δική τους πλευρά, κάτι που και ο ίδιος ο Τολστόι πραγματεύεται στο βιβλίο του.

Όπως η ιστορία του αθεράπευτα ρομαντικού Levin (ο οποίος θεωρείται από πολλούς αναλυτές μία αυτοβιογραφική φιγούρα του Τολστόι), του οποίου η δύναμη της αγάπης και η αυτοθυσία του, οι σκέψεις του περί αισθημάτων και ζωής, τον καθιστούν μία από τις κυρίαρχες προσωπικότητες της ταινίας (παρεμπιπτόντως, στις παλαιότερες κινηματογραφικές εκδόσεις, ο χαρακτήρας εξαφανίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά).

Ο σκηνοθέτης κατάφερε εδώ να τολμήσει και να πάει ένα βήμα παραπέρα την ιστορία της Anna, να τη μεταφέρει με ένα μεταμοντέρνο τρόπο στη μεγάλη οθόνη, κάτι που οι παλαιότερες μεταφορές όχι απλά δεν έκαναν, αλλά προτίμησαν την πιο ‘εύκολη’ και ρομαντική εκδοχή της.


Η Anna Karenina είναι όμως περίπλοκη, παθιασμένη και θαρραλέα γυναίκα που έζησε σε μία αυστηρή κοινωνία που διψούσε για κουτσομπολιό και κριτική, μία κοινωνία που ήταν έτοιμη να καταβροχθίσει όποιον τολμούσε να την αμφισβητήσει κατάματα, κάτι που η Anna, είχε το θάρρος να το κάνει. Και ας το πλήρωσε με τη ζωή της, έζησε όμως με πάθος και αλήθεια. Και αυτό είναι από μόνο του ηρωικό

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Blue Valentine (2010)


Σκηνοθεσία: Derek Cianfrance
Σενάριο: Derek Cianfrance, Joey Curtis
Παίζουν:  Ryan Gosling, Michelle Williams, John Doman

Ο Dean Pereira και η Cindy Heller Pereira είναι ένα νεαρό, μεσοαστικό παντρεμένο ζευγάρι. Ο Dean εργάζεται ως ζωγράφος, και η Cindy ως νοσοκόμα σε κλινική, έχοντας μια νεαρή κόρη, τη Φράνκι. Παρά το νεαρό της ηλικίας τους, είναι και οι δύο ρημαγμένοι από τη ζωή και τις από κοινού εμπειρίες τους που τους οδήγησαν στο γάμο.

Ο Dean προέρχεται από ένα διαλυμένο σπίτι, δεν είδε ποτέ τον εαυτό του να παντρεύεται και δεν έχει καμία επαγγελματική φιλοδοξία πέραν της τρέχουσας εργασίας του.  Η Cindy προέρχεται επίσης από μια δυσλειτουργική οικογένεια, με τους δικούς της μητέρα και πατέρα να μην αποτελούν το ιδανικό παράδειγμα αρμονικής οικογένειας.

Μέσα σε μία κλασσική αμερικάνικη πουριτανή κοινωνία, η Cindy και ο Dean αλλάζουν μέσα στο χρόνο και μαζί τους τα θέλω και οι ανάγκες τους. Η Cindy μία νεαρή γυναίκα που έμεινε έγκυος κατά λάθος και ο Ντιν ένας ρομαντικός, οξύθυμος νέος που θα έκανε τα πάντα για τη γυναίκα που αγαπά.

Μεγαλώνοντας το παιδί κάποιου άλλου, αποδεικνύει καθημερινά με τον τρόπο του την αγάπη του. Η Cindy από την άλλη νιώθει παγιδευμένη σε μία πραγματικότητα που δε θέλησε αληθινά ποτέ και αυτό είναι ολοφάνερο σε κάθε της κίνηση και κάθε της λέξη. Σαν να αποφάσισε η μοίρα για αυτή και τώρα προσπαθεί να ξεφύγει. Παρασυρμένοι από τη ζωή και τα γεγονότα που οδήγησαν στο σύντομο γάμο τους, θα αντιληφθούν ότι παρά την αγάπη τους, δεν μπορούν να συνυπάρξουν πλέον.

Δεν είναι μία απλή ιστορία έρωτα. Είναι η ιστορία ‘αγόρι ερωτεύεται σφόδρα κορίτσι’, το οποίο ενθουσιάζεται και επειδή είναι έγκυος τον παντρεύεται, χωρίς το παιδί να είναι δικό του. Περνούν λίγα χρόνια και ο έρωτας χάνεται, η αγάπη όμως μένει, όχι όμως για το κορίτσι που έγινε γυναίκα, διότι ποτέ δεν τον ερωτεύτηκε στα αλήθεια.

Το αγόρι που έγινε άντρας όμως θα έκανε τα πάντα για αυτήν, γιατί τα συναισθήματά του ήταν πάντα βαθιά και αληθινά. Και όλα αυτά σε ένα πακέτο άγριων διαλόγων, σκληρών ερωτικών σκηνών, βαθιάς αγάπης και μίσους, ανούσιων καβγάδων που υποβόσκουν πίκρα, ανασφάλεια και  χαμένα όνειρα. 

Ένα ζευγάρι λοιπόν, που δεν επικοινώνησε ποτέ πραγματικά, παρασύρθηκε από τον νεανικό έρωτα χωρίς να συνειδητοποιήσει τις χαοτικές διαφορές που υπήρχαν μεταξύ τους.

Με το σενάριο να έχει περάσει 66 σχέδια μέσα σε 12 χρόνια, ο σκηνοθέτης κάνει μία φιλότιμη προσπάθεια να ξετυλίξει το κουβάρι της ιστορίας με πισωγυρίσματα στο παρελθόν, μέσα στο ίδιο το παρόν με επιτυχία.

Οι ωμές και αξιοσημείωτες ερμηνείες των πρωταγωνιστών ξεχωρίζουν σε μία δυνατή, μελαγχολική ιστορία αγάπης, μέσα σε μία ακόμη πιο δυνατή και συναισθηματικά βάναυση ταινία.