Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Όσκαρ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Όσκαρ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

#blogoscars: Best Actor


Δύσκολη κατηγορία, αλλά πρέπει κάποιος να νικήσει. 

10. Tom Holland |The Impossible

9. Mohamed Fellag |Monsieur Lazhar

8. Daniel Craig |Skyfall

7. Jamie Foxx |Django Unchained

6. Bradley Cooper |Silver Linings Playbook

5. Daniel Day – Lewis |Lincoln

4. Christopher Waltz |Django Unchained

3. Melvil Poupaud |Laurence Anyways

2. Denis Lavant |Holy Motors

1. Hugh Jackman |Les Miserables

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Les Misérables (2012)


Σκηνοθεσία: Tom Hooper
Σενάριο: William Nicholson, Herbert Kretzmer, Claude-Michel Schönberg, Alain Boublil
Παίζουν: Hugh Jackman, Russell Crowe, Anne Hathaway, Amanda Seyfried, Sacha Baron Cohen, Helena Bonham Carter, Eddie Redmayne, Samantha Barks

Οι Άθλιοι του Victor Hugo, από τα πιο διάσημα βιβλία του 19ου αιώνα, απεικονίζει από τη μία την αποτυχημένη επανάσταση του Ιούλη του 1832, όταν οι δημοκρατικοί αντιστάθηκαν έναντι στη μοναρχία και τις αδικίες που επέβαλλε, και από την άλλη ακολουθεί τη ζωή ενός πρώην κατάδικου, του Jean Valjean και της πορείας της ζωή του. Το βιβλίο που διηγείται την ιστορία της Γαλλίας και την αρχιτεκτονική του Παρισιού, εμβαθύνει στη φύση του νόμου και της τάξης, της επανάστασης, της πολιτικής, της ηθικής και της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης και κυρίως της αγάπης.

Βασισμένο στο θεατρικό μιούζικαλ των Claude-Michel Schönberg και Alain Boublil, η ταινία μιλά για τις ‘άθλιες’ ζωές ανθρώπων του Παρισιού του 19ου αιώνα και τις αδικίες που υπέστησαν. Χαρακτήρες εμποτισμένοι με πίκρα και πόνο για μια ζωή που δεν προσέφερε τίποτα στους ίδιους και τους αγαπημένους τους. Σε μία κοινωνία που εθελοτυφλούσε για τη φτώχεια, την πείνα, την αρρώστια του σώματος και της ψυχής.

Ο αρχικός γρήγορος ρυθμός δίνει τη σκυτάλη στον μουσικό διάλογο, ή μάλλον μονόλογο, αφού οι περισσότερες σκηνές είναι δραματικές πράξεις εξομολόγησης και ευκαιρία σε κάθε πρωταγωνιστή να αναδείξει το μουσικό και υποκριτικό του ταλέντο.

Γεμάτο από κοντινά πλάνα, απότομα cuts αλλά και σκηνές γεμάτες συναίσθημα και πόνο, το μιούζικαλ που σπάει το φράγμα του διαλόγου σε ταινία, είναι όπως και το βιβλίο: βρώμικο, αληθινό, ρομαντικό, άγριο και πολιτικοποιημένο. Η ηθική είναι το κύριο θέμα της, η δικαιοσύνη φυσικό επακόλουθο και η αδικία αιώνια πληγή.

Από την Fantine και την άσχημη ζωή της, στην κόρη της Cosette και την αγάπη που της έφερε η ζωή, έως την ταλαιπωρημένη – κυνηγημένη φιγούρα του Jean Valjean, και την ανένδοτη συμπεριφορά του Javert, οι ζωές όλων συνδέονται από αποφάσεις και επιλογές, από την ίδια τη ζωή.

Τα χαμένα όνειρα, οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, η φτώχεια, η εξαθλίωση και η πείνα, η αδικία και η αθλιότητα, είναι όλα αποτυπωμένα σε κάθε νότα μουσικής. Η πολιτική χροιά της ιστορίας είναι εκεί δίπλα στις ιστορίες αγάπης και μίσους, άγρυπνος παρατηρητής έτοιμος για δράση.

Μέσα στους μονόλογους των ηθοποιών, όπου όλα τους τα συναισθήματα εξωτερικεύονται μέσω της καταπληκτικής μουσικής των δημιουργών του μιούζικαλ, η ροή ακολουθεί μία άλλη διαδρομή πιο αργή, πιο μελετημένη, πιο μουσικοποιημένη, μέσα σε μία σχεδόν διαμελισμένη αφήγηση.

Η αλήθεια είναι ότι ο μέσος θεατής θα κουραστεί από τη διάρκεια της ταινίας και όσοι έχουν ήδη ενδοιασμούς, καλύτερο είναι να μην προσπαθήσουν καν. Αυτοί όμως που είναι συνηθισμένοι στη μύηση της μουσικής, ξέρουν πως κάθε τόνος και νότα μιλούν διαφορετικά και έχουν ποικίλα ερεθίσματα.

Οι 8 υποψηφιότητες Όσκαρ που έχει λάβει φέτος η ταινία «Les Misérables» και τα πόσα άλλα βραβεία, κυρίως ερμηνευτικά, αποδεικνύουν έστω και στο ελάχιστο πως ο τολμών, αν δε νικά, τουλάχιστον αναγνωρίζεται.

Η ερμηνείες των πρωταγωνιστών η αλήθεια είναι πως είναι μία και μία. Με την ερμηνεία, που με εξέπληξε θετικά – αν και πάντα ήξερα ότι κρύβει τόνους ταλέντου – αυτή του Hugh Jackman, όπου όλα τα συναισθήματα και οι πίκρες στη ζωή του Jean Valjean αντικατοπτρίζονται τόσο εκστατικά, τόσο σπαραχτικά, που το μόνο που μένει είναι η φιγούρα του Jackman αποστεωμένη από κάθε είδους μορφή.

Και φυσικά η σίγουρη φετινή νικήτρια Anne Hathaway, η οποία – όση λάσπη και αν έφαγε όλα αυτά τα χρόνια – αποδεικνύει περίτρανα πως με δουλειά και επιμονή, καταφέρνεις να καταξιωθείς και να αναγνωριστείς. Από τις πιο διασκεδαστικές στιγμές της ταινίας, αδιαμφισβήτητα το ντουέτο Carter – Cohen, αποδεικνύοντας το υποκριτικό και μουσικό τους ταλέντο.

Είναι γεγονός πως ο Tom Hooper κατάφερε να μεταφέρει την ατμόσφαιρα της εποχής και την αθλιότητα των ανθρώπων σε αυτή. Για το αν το έκανε με επιτυχία ή όχι, μένει στον κάθε θεατή να αποφασίσει.


Silver Linings Playbook (2012)


Σκηνοθεσία:  David O. Russell
Σενάριο:  David O. Russell, Matthew Quick(βιβλίο)
Παίζουν: Bradley Cooper, Jennifer Lawrence, Robert De Niro

Η φετινή έκπληξη της κινηματογραφικής σεζόν μιλά για τον Pat Solitano Jr, έναν πρώην καθηγητή, ο οποίος αφού πέρασε 8 μήνες σε ψυχιατρική κλινική, επιστρέφει στο σπίτι με τους γονείς του. Πεπεισμένος ότι έχει ξεπεράσει τα προβλήματα και τις εμμονές του παρελθόντος, θα προσπαθήσει να ξαναχτίσει τη ζωή του. Εκεί θα γνωρίσει την Tiffany, μία νεαρή κοπέλα που αντιμετωπίζει τα δικά της προβλήματα.

Από το πρώτο λεπτό, αυτό το σφιχτοδεμένο κινηματογραφικό πρότζεκτ, μιλά ασταμάτητα με το δικό του τρόπο, σαν τους πρωταγωνιστές του. Ο Pat πέρασε 8 μήνες έγκλειστος, αφού παραλίγο να σκοτώσει τον άντρα με τον οποίο η γυναίκα του διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση. Αυτό το ξέσπασμα θα φέρει στην επιφάνεια μία διαφορετική μορφή διπολισμού. Ο Pat έχει εμμονές και έντονα ξεσπάσματα θυμού που δεν μπορεί να ελέγξει. Επιστρέφει στο σπίτι των γονιών του ανανεωμένος(;), αλλά ακόμη πεπεισμένος ότι η πρώην γυναίκα του τον περιμένει.

Θα μείνει με τους γονείς του, δύο ανθρώπους που πάντα προσπαθούσαν για το καλύτερο. Ο πατέρας του (Robert De Niro), όντας μανιακός παίκτης στοιχημάτων και τελείως προληπτικός, δεν απέχει και πολύ από τον ίδιο του το γιο. Η μητέρα του, είναι από εκείνους τους ανθρώπους που κατανοούν και προσπαθούν να βοηθήσουν πάση θυσία. Η ήρεμη δύναμη που χρειάζεται κάθε σπίτι.  

Μέσα στο χάος του μυαλού του Pat θα προστεθεί μία νέα γνωριμία, αυτή με τη νεαρή Tiffany, η οποία έχασε τον άντρα της και αντιμετωπίζει τα δικά της προσωπικά θέματα. Μαζί θα κάνουν το πιο αταίριαστο ζευγάρι, θα βοηθήσουν ο ένας τον άλλον, θα κάνουν τη θεραπεία που πάντα αναζητούσαν. Μέσα από τα προβλήματα του ενός, ο άλλος καταλαβαίνει λίγο περισσότερο τα δικά του. Και οι δύο πλευρές έχουν ταλέντο στο να λένε τα πράγματα με το όνομα τους, κάτι που κάνει τη σχέση αυτή βάλσαμο και μπελά την ίδια στιγμή.

Η ταινία που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Τορόντο, είναι από εκείνα τα φιλμ που δε σε στριφογυρίζουν στην καρέκλα σου. Συνεχής ένταση, ανθρώπινες σχέσεις, άνθρωποι ‘παράξενοι’ μέσα σε μία ακόμη πιο ‘παράξενη’ κοινωνία. Αστείο και διασκεδαστικό, αλλά ταυτόχρονα ειλικρινές και ωμό, το ‘Silver Linings Playbook’, είναι υπερφίαλο και συνάμα απρόβλεπτο, όπως ακριβώς και οι χαρακτήρες του.

Δύο άνθρωποι σμίγουν τυχαία, προέρχονται από συγκοινωνούντες καταστάσεις, αναγνωρίζουν ο ένας στον άλλον, κομμάτια του καλού και του κακού τους εαυτού. Και οι δύο πάσχουν από ψυχιατρικές διαταραχές, και οι δύο προσπαθούν να ξεπεράσουν τραύματα του παρελθόντος και να επουλώσουν πληγές ανοιχτές. Αναζητούν έναν φίλο, έναν σύντροφο, κάποιον να τους πει την αλήθεια, και ας είναι με τον πιο σκληρό τρόπο.

Μέσα από καταστάσεις μοιραίες(;)και σουρεαλιστικές, ο Pat και η Tiffany, θα προσπαθήσουν να επιτύχουν κάτι μαζί, να σκοράρουν έναν καλό βαθμό στο διαγωνισμό χορού που έχουν πάρει μέρος. Σε συνδυασμό με τα στοιχήματα του Pat Soletano Sr, όλη η οικογένεια θα βρεθεί ‘μπλεγμένη’ σε μία κατάσταση βασισμένη στην τύχη, την πίστη και την εμπιστοσύνη.

Φρέσκο, αστείο και σοβαρό, ανάλαφρο σε γενικές γραμμές – παρόλη τη σοβαρότητα της ψυχικής υγείας των δύο πρωταγωνιστών – και απόλυτα ειλικρινές με το υλικό που πραγματεύεται, η ταινία του David O. Russell, σπάει τα όρια του ‘φυσιολογικού’ και τα ξανατοποθετεί με τους δικούς του κανόνες.

Με μία σχεδόν ελλειπτική αφήγηση, ένα σενάριο καλά γραμμένο και ερμηνείες Οσκαρικές (καταπληκτικοί Cooper, De Niro και θεά Lawrence), αφήνει εντυπωμένο στη μνήμη σου ένα μήνυμα αισιοδοξίας και ένα βασικό μάθημα: να ξέρεις ότι όσοι σε αποδέχονται για αυτό που πραγματικά είσαι, είναι αυτοί που αξίζουν να έχουν μία ξεχωριστή θέση στη ζωή σου.