Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Follow my blog!

Seeking a friend for the end of the world (2012)

Direction: Lorene Scafaria
Script: Lorene Scafaria
Acting: Steve Carell, Keira Knightley, Melanie Lynskey
Production: USA, Singapore, Malaysia, Indonesia
Duration: 101 min

Following the global movie production wave that makes countless sci-fi movies a year, “Seeking a friend for the end of the world” deals with something different than the end of the world itself. Human beings need to understand and accept their minimal existence in this universe in order to endure and live their last days on Earth with someone they love and not fight the un - fightable.

The story-line follows a 40 year-old married man, Dodge, who after the announcement of the forthcoming asteroid, named “Matilda” that would cause the not reversing end of the world, he finds himself dumped by his wife, three weeks before the upcoming end.

Suddenly all his life flashes in front of his eyes and he discovers that, since there will be no world to live in, he should follow the true desires of his heart, and that is to find his high school love, his first true love.

This idea though, was given to him by his neighbor, Penny, who crushes into his place and realizes that she was withdrawing his mail. There he will find a love letter from his first love that will give him the extra push to do something he would never do before.

The whole atmosphere is about doing what you would never do before, since everybody on earth is aware of the upcoming end. Drugs, sleeping with anyone you like without protection, not following the law, doing heroine on parties are only particles of the outrageous level of freedom that exists three weeks before the asteroid hits Earth.

The movie is trying to show with brutal honesty, how it would really be if a more plausible scenario of an asteroid hitting Earth would occur, instead of some aliens destroying whole cities. The human brain here is presented as a coin; it only has two sides, either you can be depressed and probably kill yourself or be extremely happy and satisfied with the life you have lived, enjoying your last days with people you love.

The truth is it puts you into that thinking box, making you force yourself to imagine what you would do if all this was really happening. And probably you would find yourself wondering about the answer for hours, when the truth is you have absolutely no clue.

Penny, Dodge’s crazy British neighbor has a story of her own. She lives far away from her home and her parents, she has a dead-end relationship, she smokes weed all day and she feels terribly guilty towards Dodge about withholding the letters he should have received. They will start together an adventurous trip based on Penny’s guilt, only to realize at the end that the only thing they both really want is to have a friend for the end of the world.

The first half of this different sci-fi movie is actually really promising, with jokes and lines, situations that cause your curiosity levels to rise. On the second half though, you notice a terrible slowdown of the narration, like the director didn't really have something else to show you. Like the script ended there and they just improvised on set, without even trying to make it less obvious!

The scenario is dry; there is nothing to hold on, except making normal scenes really long just to fill up your time. There are certain ways in cinematography where you can make a good usage of a long scene and transfer the tension or any other feeling you want to transfer. The way Lorene Scafaria does it here makes you want to jump of your seat and scream: “Move on!”

Destroying completely the feeling that gives on the first half, “Seeking a friend for the end of the World” doesn't really offer something more to your thinking brain, except some hackneyed topics, like the importance of love in life. Didn't you know that already?


The movie could have the chance to stand by itself into the pantheon of sci-fi cinema, just by being so simple and romantic, if only it had a completed script. The scientific explanations that have blown people’s minds before in other movies now mean nothing. So in the emergence of different sci-fi cinema, “Seeking a friend for the end of the World” has lost its position. 

Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Anna Karenina (2012)


Σκηνοθεσία: Joe Wright
Σενάριο: Tom Stoppard, Leo Tolstoy (novel)
Παίζουν:  Matthew Macfadyen, Aaron Taylor-Johnson, Keira Knightley, Jude Law, Kelly Macdonald, Domhnall Gleeson, Alicia Vikander
Παραγωγή: Αγγλία
Διάρκεια: 129’

Η αφορμή αυτής της κριτικής ήταν η πρόσφατη παρακολούθηση από την αφεντιά μου, μία εκ των κλασσικότερων ταινιών του παλιού Χόλυγουντ, την Anna Karenina με πρωταγωνίστρια την αείμνηστη θεότητα, ονόματι Greta Garbo. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ μου δεν στρώθηκα να διαβάσω το βιβλίο του Τολστόι (ήταν και μεγάλο από όσο θυμάμαι), είχα όμως επίγνωση της ιστορίας της τραγικής αυτής μορφής της παγκόσμιας κλασσικής λογοτεχνίας.

Θα την πω την αμαρτία μου, η ταινία εκείνη η παλιά, με εξαίρεση την παρουσία της Garbo να κάνει τη διαφορά, μου πέρασε κάπως άχαρα στο μυαλό. Ήταν λειψή, κενή, πολύ ρομαντική, χωρίς εκείνη την τραγικότητα που αποζητούσε εξαρχής η καρδιά. Σαν η ιστορία να ειπώθηκε και να μην γράφτηκε πουθενά, να μην κατάφερε να εντυπωθεί σε κανενός την ψυχή.

Όπως μου είπε πρόσφατα ένας φίλος: «κάθε έργο στην εποχή του είναι αυτό που είναι και μετά γίνεται κάτι άλλο» και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Την εποχή που έγινε η ταινία αυτή, η βιομηχανία του κινηματογράφου πρέσβευε άλλα πράγματα από ότι η σημερινή, υπήρχαν άλλες κοινωνικές καταβολές, άλλες ηθικές και πάει λέγοντας.

Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολούθησα την πιο πρόσφατη εκδοχή του φημισμένου αυτού βιβλίου, με πρωταγωνιστές τους Aaron Taylor-Johnson (πόσο εκνευριστικά όμορφος αυτό το “Nowhere Boy” πια), Keira Knightley και Jude Law. Ήμουν αρκετά διστακτική από την αρχή, αποζητούσα όμως κάτι παραπάνω από αυτήν την ιστορία στο σινεμά. Και νομίζω το βρήκα.

Το 1874, στην αυτοκρατορική Ρωσία, η αριστοκρατική Anna Karenina, παντρεμένη με τον Alexei Karenin και μητέρα ενός αγοριού, ταξιδεύει από την Αγία Πετρούπολη στη Μόσχα για να σώσει το γάμο του αδελφού της, του πρίγκιπα Oblonsky, ο οποίος ήταν γνωστός για τις εξωσυζυγικές του σχέσεις και ιδίως αυτή με την γκουβερνάντα του.

Η Anna θα συναντήσει τον αξιωματικό ιππικού, Count Vronsky στο σταθμό του τρένου, όπου με μία μονάχα ματιά θα αντιληφθούν και οι δύο την απροσδιόριστη έλξη μεταξύ τους. Σύντομα μαθαίνει ότι ο Vronsky είναι προγραμματισμένος να παντρευτεί την Kitty, μικρότερη αδελφή της κουνιάδας της, Dolly.

Η Anna, γνωστή για την διπλωματία της, επιλύει με συνοπτικές διαδικασίες, την υπόθεση απιστίας του αδελφού της, με την Kitty να επιμένει να παρευρεθεί στο γκαλά, ειδικά αφιερωμένο για την ίδια και τον επικείμενο γάμο της. Ωστόσο, η Anna Karenina και ο Vronsky δεν θα μπορέσουν να αντισταθούν ο ένας τον άλλο, και θα χορέψουν παθιασμένα στο γκαλά, προκαλώντας την προσοχή της συντηρητικής τότε κοινωνίας. Σύντομα αυτή η έλξη θα εξελιχθεί σε μια παθιασμένη ερωτική σχέση που θα οδηγήσει την Anna Karenina να συναντήσει το τραγικό της πεπρωμένο.

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ταινίας αυτής, που επιβάλλεται να σημειωθεί εξαρχής, είναι η χρήση των θεατρικών σκηνικών, και συγκεκριμένα μίας θεατρικής αίθουσας, η οποία χρησιμοποιείται ως κύριος τομέας δράσης και μετάβασης για τις περισσότερες σκηνές.

Ναι ξέρω ακούγεται περίεργο, όμως στην πράξη, αυτή η μετάβαση από σκηνή σε σκηνή με τη βοήθεια ενός θεάτρου, αποσκοπεί κατά κάποιον τρόπο στην περαιτέρω δραματοποίηση των γεγονότων (θέατρο = χώρος εξέλιξης μίας τραγωδίας, ενός δράματος), κάνει τη δράση πιο οικεία, πιο ρεαλιστική.

Το βιβλίο θεωρείται το αποκορύφωμα της ρεαλιστικής και μοντέρνας γραφής στη λογοτεχνία, έγινε ευρέως γνωστό και μεταφέρθηκε ουκ ολίγες φορές στη μεγάλη οθόνη. Κατάφερε να θέσει πολλά ζητήματα επί τάπητος και να θίξει την υποκρισία, τον έρωτα, το πάθος, τη ζήλεια, την κοινωνική συμπεριφορά, την πίστη και την απιστία, καθώς και τη θέση της γυναίκας στην τότε εποχή.

Στην πρόσφατη μεταφορά του σκηνοθέτη Joe Wright (Pride & Prejudice 2005, Atonement, 2007 και Hanna, 2011) τα περισσότερα από αυτά τα ζητήματα θίγονται πετυχημένα, με κυρίαρχα φυσικά, το τραγικό πάθος και το κόστος των προσωπικών επιλογών της Anna Karenina.

Η ίδια είναι μία κομψή και ευγενική γυναικεία μορφή. Πιστή στον άντρα και τις αξίες της τότε ρωσικής κοινωνίας, ήταν ιδιαίτερα αγαπητή και θεωρούνταν όμορφη και εκλεκτή παρουσία. Αγαπούσε πάρα πολύ το γιο της, βάζοντας για πολλά χρόνια τα δικά της ‘θέλω’ στην άκρη. Η συνάντησή της με τον νεαρό Vronsky, θα αναστατώσει την ίδια και τα πιστεύω της, κάνοντάς την έρμαιο ενός τραγικού πάθους.

Η ουσία της προσωπικότητας της Anna Karenina, έγκειται στο γεγονός πως υποστήριξε τις προσωπικές της επιλογές μέχρι τέλους και αποδέχθηκε το βάρος αυτών και το αντίκτυπό τους. Για μία στιγμή αψήφησε την δική της ‘ηρεμία’, θυσίασε την οικογένεια και την γαλήνη της, για να ζήσει έστω λίγες στιγμές αληθινής ευτυχίας, κάτι που όμως η ίδια της η ανασφάλεια και το τέρας της ζήλειας, της τα πήραν τόσο απότομα όσο της τα έδωσαν.

Τολμηρή με τον αέρα μιας αληθινής γυναικείας προσωπικότητας (όπως ερμηνεύεται σήμερα), η τραγική ιστορία της Anna Karenina που αθέτησε το γάμο της, ‘πρόσβαλε’ την τότε συντηρητική κοινωνία και ακολούθησε την καρδιά της, αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο φιλμ του Joe Wright, του οποίου η σκηνοθεσία επέτρεψε στους ίδιους τους χαρακτήρες να πουν την ιστορία τους από την δική τους πλευρά, κάτι που και ο ίδιος ο Τολστόι πραγματεύεται στο βιβλίο του.

Όπως η ιστορία του αθεράπευτα ρομαντικού Levin (ο οποίος θεωρείται από πολλούς αναλυτές μία αυτοβιογραφική φιγούρα του Τολστόι), του οποίου η δύναμη της αγάπης και η αυτοθυσία του, οι σκέψεις του περί αισθημάτων και ζωής, τον καθιστούν μία από τις κυρίαρχες προσωπικότητες της ταινίας (παρεμπιπτόντως, στις παλαιότερες κινηματογραφικές εκδόσεις, ο χαρακτήρας εξαφανίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά).

Ο σκηνοθέτης κατάφερε εδώ να τολμήσει και να πάει ένα βήμα παραπέρα την ιστορία της Anna, να τη μεταφέρει με ένα μεταμοντέρνο τρόπο στη μεγάλη οθόνη, κάτι που οι παλαιότερες μεταφορές όχι απλά δεν έκαναν, αλλά προτίμησαν την πιο ‘εύκολη’ και ρομαντική εκδοχή της.


Η Anna Karenina είναι όμως περίπλοκη, παθιασμένη και θαρραλέα γυναίκα που έζησε σε μία αυστηρή κοινωνία που διψούσε για κουτσομπολιό και κριτική, μία κοινωνία που ήταν έτοιμη να καταβροχθίσει όποιον τολμούσε να την αμφισβητήσει κατάματα, κάτι που η Anna, είχε το θάρρος να το κάνει. Και ας το πλήρωσε με τη ζωή της, έζησε όμως με πάθος και αλήθεια. Και αυτό είναι από μόνο του ηρωικό